Ziekenhuisbezoek

Oh wat hebben we een heftige dagen achter de rug!

Begin deze week was ons huis net helemaal gevuld met gasten uit Nederland (want de broer van M’barek met vrouw en kinderen en huishoudster waren op bezoek evenals Marjolein en Andre) toen plotseling 5 mensen uit dit gezelschap, de een na de ander, ziek werden. We konden niet achterhalen hoe dit zo kwam maar Matisse en M’barek waren er al snel het ergst aan toe.

Aan het eind van de eerste ziektedag had Mbarek ’s avonds 41 graden koorts, ongekend zware buikkrampen, overal pijn, wist hij niet meer waar hij woonde en of het ochtend of avond was. Matisse raakte rond negen uur ‘s avonds in een koortsstuip (een soort epileptische aanval / shocktoestand) en viel daarna ineens weg in een hele diepe slaap. Oh oh wat waren we ongerust. Ik dacht op dat moment echt dat Matisse kwijt zouden raken. Marjolein heeft ons toen, hals over kop, in haar rammelende gehuurde Fiat Punto gehesen en is om 21.30 naar de eerste hulp post in het ziekenhuis van Essaouira gereden. De nachtarts (die zijn kinderen naar de zelfde crèche brengt als waar Mantisse en Maylin naar toe gaan) gaf M’barek een injectie en stuurde hem naar huis met 2 type antibiotica, een middeltje tegen buikloop en een middel tegen de misselijkheid. Matisse moest direct worden opgenomen en toen begon ons grote ziekenhuis avontuur..……..

Matisse kreeg een infuus aangebracht maar ik mocht er niet bij blijven. Dat vond ik heel gek want het moet toch duidelijk zijn dat mijn zoontje hen niet verstaat. Ik werd, zo midden in de nacht en totaal verward, heel bruut naar buiten gestuurd… Gorsh, gorsh!! Toen het infuus uiteindelijk was aangelegd heeft het eigenlijk nooit naar behoren gewerkt. Het lekte op de zelf meegebrachte lakens en dus lag Matisse met zijn zieke lijfje permanent op een natte plek. De nachtzusters , bleek later, waren nog aardig vergeleken bij de dagzuster die ons moest verzorgen; dat was een ware heks. Ik ben nog nooit in mijn leven zo afgeblaft om niets.
Matisse werd op een zaal gelegd met 6 bedden waarvan 2 reeds bezet. Ik moest aanwezig blijven (en dat wilde ik natuurlijk ook) maar mijn slaapplaats was bij Matisse in bed. Alle ander moeders sliepen ook met hun kinderen in bed. In de nacht moest een van die kinderen overgeven. In Nederland druk je dan op het rode belletje en dan komt de nachtzuster aangerend. Hier was het knopje ver te zoeken en de nachtzuster ook. We hebben het met elkaar opgelost. Ik reikte de moeder natte doekjes aan, haar buurvrouw nam het kind over zodat de moeder de vloer kon boenen. Wat een toestand.

De volgende dag zat marjolein al vroeg aan mijn bed met een mandje vol lekkers (dat Mina voor me had klaargemaakt) want haar was door familie al duidelijk gemaakt dat eten evenals het beddengoed niet (ook niet voor de patiënt!) bij het ziekenhuisbezoek was inbegrepen. De koffie en de warme melk die ik over had heb ik dan ook gedeeld met de andere moeders op de zaal. Ondertussen lekte het infuus maar door, werd de kamer steeds drukker bezet met nog meer zieke kinderen en hun moeders (boeren uit de wijde omtrek), wilde de ramen niet meer sluiten omdat het houtwerk totaal verrot was, stond de overvolle afvalbak in de wasruimte wagenwijd open en klemden de deuren van de franse wc’s zodanig dat ze niet meer gesloten konden worden.
Na een dag en een halve nacht in het ziekenhuis was Matisse nog niet aan de beterende hand. Toen er bloed bij hem afgenomen moest worden, voor nader onderzoek, werd dit keer niet alleen ik verzocht om de zaal te verlaten, maar alle moeders (met hun zieke kinderen op de arm!!) werden ook de gang op gestuurd. Wederom was Matisse helemaal alleen met de artsen en die enorme taal barrière! De uitslag van het onderzoek kwam de volgende ochtend. Helaas bleek de bacteriële waarden in zijn bloed te hoog. De koorts nam niet af en de diareen bleef aanhouden. We mochten nog niet naar huis. Om hersenvliesontsteking en andere nare aandoeningen uit te sluiten werd toen besloten tot een ruggenmerg punctie. Wederom mocht ik ook hier niet bij aanwezig zijn om Matisse gerust te stellen. Hij heeft zich kranig gedragen en helemaal niet gehuild. Mij stond ondertussen wel het huilen nader dan het lachen. Ook kon ik aan Matisse merken dat hij steeds angstiger werd als ik even van zijn zijde week.

Hassan had via de arts die Mbarek thuis had bezochte de verpleging wat opgepord. Ineens werd mij verteld dat ik mocht verhuizen naar een ander zaal achter aan de gang omdat het daar rustiger zou zijn. Hier heb ik de resterende tijd in het ziekenhuis met Matisse samen doorgebracht. Wat een luxe…ik had ineens een eigen bed om in te slapen voor de nacht. Omdat het infuus zo verrot was mocht Matisse er niet mee rondlopen wat betekende dat hij ook niet naar het toilet kon. Een po kreeg ik echter ook niet van de verpleging aangereikt. Gelukkig had ik, uit voorzorg, luiers bij me. En zo moest die arme Matisse, tegen zijn zin in, zijn behoeften weer in de luier doen. Dat vond ik echt zielig. De dagelijkse routine van temperatuur opmeten was ook een avontuur op zich; de eerste ochtend kreeg ik een thermometer van het ziekenhuis de tweede ochtend stond die heks weer aan mijn bed met de mededeling dat ik, als ik de temperatuur wilde opmeten ik eerst de thermometer buiten moest gaan kopen!! Zo gezegd zo gedaan (Hoessein heeft me geholpen), maar begrijpen doe ik het niet.

De volgende ochtend had ik weer een aanvaring met Eucalipta: of ik wel wist dat ik niet in een privé kliniek zat! Dat ik het recht niet had om 2 bedden en 2 nachtkastjes in gebruik te nemen. En dat terwijl ik deze plek de dag ervoor nog door een andere (aardige) zuster aangewezen had gekregen. Ik heb haar toen strak aangekeken en in het Marokkaans gezegd dat ik absoluut niet begreep waar ze het over had en haar niet kon verstaan. “Ikke niet begrijpen” werkt hier dus ook dacht ik nog.

Thuis liep ondertussen alles verder op rolletjes. Hassan bemoeide zich vooral met de ziekenboeg, de medicijn inname en het contact met de artsen, Lissete bestierde samen met Mina en Fatima ons huishouden en ontfermde zich met meer dan 100% over Maylin, en ieder ander haakte aan waar mogelijk door M’barek te verzorgen eten voor te bereiden en spullen van en naar het ziekenhuis te brengen.

Gelukkig mochten we na twee lange nachten en dagen het ziekenhuis verlaten. Matisse mocht thuis verder uitzieken. Alles wat ik overhad aan Pampers , Kleenex, waterlessen en eten heb ik aan de moeders op de eerste zaal geschonken. Die namen de producten in ontvangst alsof het geschenken uit de hemel waren. Ik was blij dat deze spullen niet in handen zouden vallen van die lelijke zuster want daar zat ze al op te azen sinds ze wist dat ik uit het ziekenhuis ontslagen zou worden. Schrijnend. In dit land overleef je een staatsziekenhuisbezoek niet zonder goed een netwerk van familie en vrienden die je kunnen helpen en verzorgen!

Ondertussen ging het thuis met Mbarek helemaal niet zo goed thuis. Hij reageerde slecht op de medicijnen, de koorts bleef hoog en de hevige pijnen namen niet af. Dus kwam de dokter nu aan huis. Die vermoedde inmiddels dat Mbarek waarschijnlijk via watermeloen pesticiden had binnengekregen. Daar ben je dan dus mooi klaar mee! Anyway, Mbarek zijn medicijnen werden aangepast en ook hij knapt zienderogen op. De medicijnen zijn alleen zo zwaar dat hij helemaal grokkie is na inname.

Zo denk je dat je geen voer meer hebt voor een volgend blog en zo kom je terecht in een horror show.

Niemand hoeft zich naar aanleiding van dit blog zorgen te maken. Matisse is nu weer helemaal beter en Mbarek is ook aan de beterende hand en de ander zieken waren al helemaal hersteld voor het schrijven van dit verhaal . We zijn nu goede vriendjes geworden met de algemeen arts van het ziekenhuis dus die zal bij een volgend geval van ziekte ons huis snel en gemakkelijk kunnen vinden.

Bij deze wil ik iedereen die ons, op welke manier dan ook, heeft bijgestaan (neefjes, nichtjes, schoonzussen en zwagers vriendinnen en vrienden) echt heel erg hartelijk danken voor jullie enorme daadkracht, steun en inlevingsvermogen!

Veel liefs, Brunia.