platteland

Ik heb op de valreep, vlak voor we onze reis naar Nederland gaan aanvangen (morgen), nog een leuk verhaal wat ik jullie niet wil onthouden.

De boer op …..

Op een bloed hete zondag, zo'n twee weken geleden, zijn we naar de markt in Had Draa gegaan zo’n 25 km van Essaouira. Een onvervalste grote boeren weekmarkt waar mannen het voor het zeggen hebben en vrouwen nauwelijks aanwezig zijn. Hier worden kippen, kamelen, koeien, stieren schapen, paarden en ezels verhandeld, fruit, groeten, meel, haver, kleding en allerhande huishoudelijke spullen verkocht. Je kunt er geknipt worden , allerlei ingredienten voor zwarte magie (zie je nog veel in Marokko!) aanschaffen en er worden hasjpijpjes gemaakt en verkocht. Hout en andere bouwmaterialen zijn er in grote voorraden verkrijgbaar en de landbouwmachines, vrachtwagens en huifkarren staan klaar (inclusief personeel en lunchpakket ) om ingehuurd te worden. Wat mij vooral opviel was de enorme vleesmarkt. Nog nooit heb ik zoveel geslacht vlees bij elkaar gezien, aan haken zien hangen, gesneden zien worden op houten markt kraampjes. Alles vers natuurlijk..toch verging mij de trek. Mannen komen hier naar toe om kamelenkloten te eten…goed voor de potentie zo schijnt. Wij hebben, heel braaf, met het gezin thee gedronken in een van de tenten die daarvoor waren ingericht; thee, brood, olie en tajine konden we bestellen. Maar ook mochten we lekkernijen halen bij ander kraampjes en die meenemen om ze bij een kopje thee te nuttigen. Dat blijft een grappig fenomeen. Ik heb mijn ogen uitgekeken en de kinderen hebben genoten van alle dieren. Maar ik denk niet dat ik me er op mijn gemak had gevoeld als Mbarek niet met ons mee was. Hij kent de gebruiken, normen en waarden en weet hoe hij zo’n bezoekje aan de markt aan moet pakken. Mina die we mee hadden genomen naar deze real life experience was blij dat ze, aan het eind van de ochtend, de markt weer mocht verlaten. De markt is een metafoor van het leven dat ze juist niet meer wil leiden.

Afgelopen maandag zijn we naar het geboortedorp van Mbarek en Mina gegaan. We nemen vooral praktische zaken mee als cadeautje; vlees, groenten en fruit en wat pyjama’s. Dit alles kunnen ze daar goed gebruiken want de mensen zijn arm. Het huis van de ouders van Mbarek staat er leeg en verlaten bij maar in het huisje van de ouders van Mina is het een en al bedrijvigheid. Zij wonen er immers nog en moeten het hebben van de opbrengst van het land en het vee. 2 van haar zusjes wonen nog thuis en 2 anderen wonen heel dicht in de buurt van het ouderlijk huis op het platteland. De rest woont in Essaouira en Agadir. Tante Archia (de moeder van Mina) is een pittige vrouw die, samen met haar man, de touwtjes van het huishouden en de boerderij strak in handen heeft. Als we in het dorp zijn dan gaan we altijd graag bij haar op bezoek. Het land staat er goed bij en we plukken de heerlijkste verse vijgen zo van de boom. We aaien de kleine geitjes, bewonderen de koe en de stier en we spelen met de kleine poesjes die over het erf rondspringen. We drinken muntthee met veel koekjes (zelfgemaakt) en amandeltjes (uit eigen tuin) met honing (van eigen bijen). Daarna maken we een wandeling over het land en genieten we van het koele briesje wat er waait. We hebben geluk want een paar dagen terug was het er nog vreselijk heet zonder een zuchtje wind. Daarna gaan we weer de boerderij binnen en worden we in een nieuwe kamer verwelkomd om het middagmaal (de zwaarste maaltijd van de dag) te nuttigen. Er zijn twee tajins bereid om dat we met zo vele zijn. Deze staan op twee lage tafeltjes en gezeten op de grond genieten we van de stoofschotel met vlees en groente. Iedereen is blij en opgetogen omdat we de moeite hebben genomen hen op te zoeken op de (nogal geïsoleerde) bergtop in Tnin zo’n 10 km van Smimou, het eerst kleine stadje in de buurt.
Toen was het tijd om te gaan en nog wat andere bezoekjes af te leggen. De mensen hier krijgen niet zo vaak bezoek van familie uit het buitenland en dus loopt het hele dorp leeg om ons te zien. Als we niet naar binnen gaan om thee te drinken bij enkele neven en nichten dan zouden ze erg beledigd zijn en dus schikken we ons trouw in de ons (soms tegen wil en dank) opgelegde rol van visite en drinken we heeeeeeel veel glaasjes muntthee. Bij en enkeling krijgen we naast de koekjes ook nog weer een tajine aangeboden (waar we maar weinig van nemen omdat we net al hebben gegeten). Iedereen krijgt bij het afscheid nemen wat geld toegestopt.

De mensen in T'nin zijn echt heel arm en kennen geen enkele luxe. Water wordt nog dagelijks uit de put gehaald want de waterrekening betalen dat gaat niet. Toilet is een gat in de grond (Frans toilet) en een douche is er niet. In de toiletruimte wast men zich met bakjes water. Stoelen zijn in huis niet te vinden, men zit op kleden op de grond en elk huis heeft vaak maar een bed (waar de ouders in slapen) de rest slaapt op sdedder (Marokkaanse banken) of op de grond. Per gezin schenken we, bij het afscheid nemen, toch al snel zo’n 40 euro. ook hadden we stadse snoepjes meegenomen voor de kinderen. Het is tenslotte toch familie en het is heel moeilijk om te zien hoe slecht mensen het hebben terwijl je weet dat je het zelf zo goed hebt. Helemaal voor M’barek want stond zijn bedje niet ooit ook eens op deze zelfde berg? Ik snap Mina ook wel. Als jonge vrouw heb je hier niets meer te zoeken. Beter een leven in iemand anders zijn huishouden in de stad dan het zware en beklemmende leven van het platteland.

Veel liefs en tot snel in Nederland!
Brunia & co